ภาษาซี
Home
หน่วยที่ 1
ภาษาโปรแกรมคอมพิวเตอร์
ประเภทของภาษาโปรแกรมคอมพิวเตอร์
การพัฒนาโปรแกรม
การเขียนซูโดโค๊ด (Pseudo Code)
การเขียนผังงาน Flowchart
หน่วยที่ 2
โปรแกรมภาษาเบื้องต้น
ตัวแปร
การเก็บข้อมูลของตัวแปร
Code Program C
หน่วยที่ 3
ประเภทของข้อมูล
การประกาศตัวแปรและค่าคงที่
การตั้งชื่อตัวแปรและตัวดำเนินการ
Code Program C
หน่วยที่ 4
คำสั่งเลือกทำแบบทางเดียว
คำสั่งเลือกทำอย่างใดอย่างหนึ่ง
การเลือกทำแบบ Switch
Code Program C
หน่วยที่ 5
คำสั่ง for
คำสั่ง while
คำสั่ง do..while
Code Program C
หน่วยที่ 6
ข้อมูลชนิดอาร์เรย์
ข้อมูลชนิดสตริง
Code Program C
หน่วยที่ 7
แฟ้มข้อมูลในภาษา C
พื้นฐานการทำงานของไฟล์
ฟังก์ชั่นเกี่ยวกับเท็กซ์ไฟล์
Code Program C
ผู้จัดทำ
2.3 การเก็บข้อมูลของตัวแปร
การเก็บค่าในภาษา C มี 2 ลักษณะคือ
-เก็บค่าแบบค่าคงที่(constant)
-เก็บค่าแบบตัวแปร(variable)
ค่าคงที่เมื่อสร้างขึ้นมาแล้วเราจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขค่าได้เลย เช่น a=20;การเก็บค่าแบบตัวแปรสามารถเปลี่ยนแปลงค่าเป็นอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ เช่น char ch; การสร้างตัวแปรจะต้องทราบว่าตัวแปรนั้นเก็บค่าอะไร เช่น เลขจำนวนเต็ม เลขทศนิยม ข้อความ หรือตัวอักษร เป็นต้นโดยแบ่งออกเป็นประเภทดังนี้
Character Variable ตัวแปรที่ใช้เก็บอักขระ
Integer Variable ตัวแปรที่ใช้เก็บเลขจำนวนเต็ม
Float Variable ตัวแปรที่ใช้เก็บเลขจำนวนทศนิยม
Character Variable
แบ่งออกเป็น 2 ลักษณะ คือ
-Char เก็บค่า ASCII ของตัวอักษรได้ตั้งแต่ -128 ถึง 127
-Unsigned char เก็บค่า ASCII ของตัวอักษรได้ตั้งแต่ 0-255
ตัวแปรแบบ character จะใช้ในกรณีที่เราต้องการเก็บอักขระ 1 ตัว เช่น a,b หรือ c เป็นต้น สิ่งที่เราเก็บก็คือ ตัวอักษร 1 ตัว ซึ่งมีค่า ASCII อยู่ระหว่าง 0 ถึง 255 ดังนั้นถ้าเราประกาศตัวแปรแบบ char เราจะใช้ตัวแปรนั้นเก็บข้อมูลได้เป็นค่าใดค่าหนึ่งในรหัส ASCII เท่านั้น
กฎการตั้งชื่อตัวแปร
1. ต้องไม่มีอักษรพิเศษใดๆ ประกอบอยู่ด้วย เช่น ! @ # $ % ^ & * (
2. สามารถใช้เครื่องหมาย underscore ( _ ) ได้
3. ชื่อตัวแปรมีตัวเลขปนอยู่ได้ แต่ต้องไม่ขึ้นต้นด้วยตัวเลข
4. ห้ามมีช่องว่างระหว่างชื่อ
5. ใช้ได้ทั้งพิมพ์เล็ก และพิมพ์ใหญ่
6. ชื่อเหมือนกันแต่เป็นพิมพ์เล็กพิมพ์ใหญ่ ถือว่าคนละชื่อกัน
7. ห้ามตั้งชื่อซ้ำกับคำสงวน เช่น char long while do
คำสั่งพื้นฐานการรับและแสดงผลข้อมูล
พื้นฐานโปรแกรมภาษา C (Introduction to C Programming)
ก่อนอื่นของแนะนำพื้นฐานเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์กันซักนิด ก่อนที่จะเริ่มเรียนรู้ภาษา C กัน หน่วยสำคัญที่สุดของคอมพิวเตอร์ก็คือ หน่วยประมวลผลหรือที่เรียกกันว่า CPU โดยปกติ CPU จะมีภาษาของตัวเองที่เรียกว่า ภาษาเครื่อง (Machine Language) ซึ่งจะเป็นภาษาที่ประกอบไปด้วยเลขฐานสองมากมาย ดังนั้นการที่จะเขียนโปรแกรมควบคุมการทำงานของคอมพิวเตอร์ โดยใช้ภาษาเครื่องโดยตรงนั้นจึงทำได้ยาก จึงได้มีการพัฒนาตัวแปรภาษาเครื่องที่เรียกว่า โปรแกรมภาษาระดับสูงขึ้นมา หรือที่เรียกว่า High Level Languages โดยภาษาในระดับสูงเหล่านี้ จะมีลักษณะรูปแบบการเขียน (Syntax) ที่ทำให้เข้าใจได้ง่ายต่อการสื่อสารกับผู้พัฒนา และถูกออกแบบมาให้ง่ายต่อการใช้งาน และจะเปลี่ยนคำสั่งจากผู้ใช้งาน ไปเป็นเป็นภาษาเครื่อง เพื่อที่จะควบคุมการทำงานของคอมพิวเตอร์ต่อไป ตัวอย่างของโปรแกรมภาษาระดับสูง ได้แก่ COBOL ใช้กันมากสำหรับโปรแกรมทางด้านธุรกิจ, Fortran ใช้กันมากสำหรับการพัฒนาโปรแกรมด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ เพราะง่ายต่อการคำนวณ, Pascal มีใช้กันทั่วไป แต่เน้นสำหรับการพัฒนาเครื่องมือสำหรับการเรียนการสอน, C & C++ ใช้ทั่วไป ปัจจุบันมีผู้เลือกที่จะใช้กันอย่างแพร่หลาย, PROLOG เน้นหนักไปทางด้านงานประเภท AI และ JAVA ใช้ได้ทั่วไป ปัจจุบันเริ่มมีผู้หันมาสนใจกันมากและเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
คราวนี้เราลองมาเตรียมตัวกันซักนิก ก่อนที่จะลงมือพัฒนาโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ขั้นแรก เราต้องศึกษารูปแบบความต้องการของโปรแกรมที่จะพัฒนา จากนั้นก็วิเคราะห์ถึงปัญหาตลอดจนวิธีการแก้ปัญหา จากนั้นจึงนำเอาความคิดในการแก้ปัญหาอย่างเป็นขั้นตอน ไปเขียนในรูปแบบของโปรแกรมภาษาในระดับสูง ซึ่งจะอยู่ในรูปแบบของ Source Program หรือ Source Code จากนั้นเราก็จะใช้ Complier ของภาษาที่เราเลือก มาทำการ Compile Source code หรือกล่าวง่ายๆ คือแปลง Source code ของเราให้เป็นภาษาเครื่องนั่นเอง ซึ่งในขั้นตอนนี้ ผลที่ได้ เราจะเรียกว่า Object code จากนั้น Complier ก็จะทำการ Link หรือเชื่อม Object code เข้ากับฟังก์ชันการทำงานใน Libraries ต่างๆ ที่จำเป็นต่อการใช้งาน แล้วนำไปไว้ในหน่วยความจำ แล้วเราก็จะสามารถ Run เพื่อดูผลของการทำงานโปรแกรมได้ หากโปรแกรมมีข้อผิดพลาด เราก็จะทำการแก้ หรือที่เรียกกันในภาษาคอมพิวเตอร์ว่า การ Debug นั่นเอง